Niedawno w „Dzień dobry TVN” spytałaś Magdalenę Cielecką: „Czy ludzie cię lubią?”. Pożyczę od Ciebie to pytanie: czy ludzie Cię lubią?
MAGDA MOŁEK Dostaję ostatnio sporo e-maili od widzów, którzy lubią i oglądają mój program „W roli głównej” w TVN Style, więc może gdyby nie lubili prowadzącej, toby nie oglądali? Piszą do mnie, że cenią to, że mogą spokojnie usiąść i posłuchać rozmowy, w której się bohatera nie dręczy ani nie ocenia, a przede wszystkim się z niego nie szydzi. Czasem się śmieję, że ten program działa terapeutycznie na widzów. A jeśli chodzi o samą Magdę Cielecką, to wydaje mi się, że mamy wiele wspólnego. Po naszym wywiadzie żartowała, że teraz to ją dla odmiany pytają, czy ta Magda Mołek to fajna?
A jesteś fajna?
Zyskuję przy bliższym poznaniu (śmiech). Co mam ci odpowiedzieć? Ocenisz pod koniec rozmowy. Kilka łatek już nosiłam na czole.
Śmiejesz się z tych łatek czy traktujesz je jako wskazówki?
Gdyby one miały jakieś odzwierciedlenie w rzeczywistości, to musiałabym się nad nimi zastanowić. „Najsłynniejszą” łatkę – Królowej Śniegu – wymyśliłam sama dla żartu, ktoś to natychmiast podchwycił i powstała legenda.
Ale nieprawdziwa? Jesteś gorącym latynoskim temperamentem?
No nie. Jestem wobec siebie wymagająca, a – co za tym idzie – nie siedzę na kanapie ani nie odcinam kuponów od tego, kim jestem, tylko nieustannie zadaję sobie pytanie: „Czy można coś zrobić lepiej?”. W tym roku mija dziesięć lat mojej pracy w TVN. A w przyszłym – 20 lat mojej pracy w mediach. Pracowałam w wielu miejscach, zdobywałam różne doświadczenia, od dziennikarza newsowego, przez reportera, po wydawcę i prowadzącego. Czasem się zastanawiam, czy w tych 20 latach coś bym zmieniła? Nie. Wszystko wydarzyło się tak, jak miało. Robię swoje.
Dziesięć lat w TVN to epoka. Bardzo się zmieniłaś przez ten czas?
Pan Mariusz Walter powiedział mi kiedyś: „Przyjmowaliśmy panią do pracy jako dziewczynę, a teraz widzę w telewizji kobietę” – piękny komplement. To nie tylko zmiana fizyczna, bo przecież zaczynałam w TVN, mając 28 lat. Pewnie też siła doświadczenia, samoświadomość. Przez dziesięć lat wiele się zmieniło, choć wydaje mi się, że to moje „antenowe” dojrzewanie budował właśnie program „W roli głównej”. Rozmowa z drugim człowiekiem jest tym, co mi w duszy gra. Misternie buduję porozumienie ze swoim bohaterem, jakąś więź, która pomaga nam się spotkać w pół drogi i szczerze rozmawiać. Ale na to trzeba czasu, więc kiedy się zapomnę i to samo zrobię w studiu „Dzień dobry TVN”, to po chwili słyszę w uchu: „Kończymy, teraz reklamy”, i zostaję z na wpół otwartą buzią (śmiech). Wiesz, ostatnio prześladuje mnie zdanie: „Dziennikarz to nie jest zawód, to jest charakter”.
Co się składa na ten charakter?
Uczciwość wobec drugiego człowieka i siebie samego.
Magda Mołek: Czy ja tu pasuję? - Czytaj dalej >>

Nie zawsze zawód dziennikarza kojarzy się akurat z uczciwością.
Bardzo bym chciała, żeby znów się kojarzył.
Cały czas się uczysz?
Mam dobry słuch, całkiem sprawną pamięć, więc kiedy czytam lub słyszę mądre rzeczy, zapamiętuję lub zapisuję. Nie wyrzucam cennych informacji, a kiedy są mi potrzebne, sięgam po nie.
A porażki?
To najważniejsze lekcje. Nie wolno ich odrzucać. Zawsze się zastanawiam: „Dlaczego wtedy to zrobiłam?”, albo – co czasem jest gorsze – „Dlaczego wtedy czegoś nie zrobiłam?”.
Jaka porażka nauczyła Cię najwięcej?
Bez przerwy zdarzają się potknięcia – źle zadane pytania, pomyłki. Ale dzięki temu, że potrafię przeanalizować błąd, może więcej go nie popełnię, a nawet jeśli, to będę wiedziała, jak z niego wybrnąć. Chyba Arystoteles był autorem zdania: „Krytyka to coś, czego łatwo uniknąć: wystarczy nic nie mówić, nic nie robić, być nikim”.
Kiedyś oglądałam Twoją rozmowę z Olivierem Janiakiem „W roli głównej”. Kiedy opowiadał o swoim dziecku, rozpłakałaś się. Pomyślałam wtedy, że jesteś bardzo autentyczna. Ale czy w telewizji jest miejsce na autentyzm? Czy to nie jest przeszkoda?
A dlaczego miałoby go nie być? Jeśli naprzeciwko mnie siedzi gość i jego szczera opowieść wywołuje we mnie tak silne emocje, nie umiem ani nie chcę tego ukrywać. Zresztą wzruszać w tym programie zdarza mi się ostatnio dość często. I nie uważam tego za nieprofesjonalne. Niemniej trzeba było wielu lat doświadczenia, żebym poczuła, że albo będę sobą, autentyczna, albo nie dam rady. Dla odmiany w „Dzień dobry TVN” z Marcinem Mellerem ostatnio „ugotowaliśmy się” tak, że przez dobrą chwilę ze śmiechu nie mogliśmy prowadzić programu. Spójrz na to tak, gdybym chciała przez trzy godziny w programie na żywo udawać kogoś innego, chyba bym oszalała. Ale bycie sobą to nie to samo co bycie w życiu prywatnym – w końcu ja jestem w pracy.
Magda Mołek: Czy ja tu pasuję? - Czytaj dalej >>

W „Dzień dobry TVN” powiedziałaś też: „Wolę dżentelmena niż macho”.
A ty nie wolisz? Przepraszam, ale macho kojarzy mi się z tanią rozrywką (śmiech).
Dżentelmen nie jest nudny?
Dla mądrej kobiety – nigdy!
Lubisz kobiety, prawda?
Uważam, że jesteśmy fantastyczne! Tyle ról do pogodzenia, tyle spraw do załatwienia, tyle osób do kochania – to potrafimy tylko my. Zastanawiam się ostatnio często nad wyborami, jakich dokonujemy my, kobiety, na różnych etapach życia i kariery. Dlaczego będąc świetnie wykształconymi, doskonale zorganizowanymi i przygotowanymi do pracy, w pewnym momencie rezygnujemy z walki o swoje miejsce. Po lekturze książki Sheryl Sandberg, wiceszefowej Facebooka, zobaczyłam, że nie ma znaczenia, czy jesteś Polką, czy Amerykanką: kobieta rezygnuje, a mężczyzna nie odpuszcza. Szkoda.
Za co siebie lubisz? Jakie masz w sobie cechy, na myśl o których się uśmiechasz?
Ja już siebie nie analizuję. Po prostu szanuję siebie. Wyniosłam z domu tę zasadę.
Jesteś asertywna?
Tak. I konkretna. Pilnuję swojego spokoju i bezpieczeństwa, one są mi najbardziej niezbędne do życia. Jeśli ktoś wchodzi na moje prywatne terytorium, to stawiam granicę. Konsekwentnie od kilku lat.
A przedtem?
Bywało różnie. Kiedy weszły na polski rynek tabloidy, nikt z nas, ludzi współtworzących wówczas media, nie wiedział, czym to grozi. Ale szybko się dowiedzieliśmy. Tabloidy cynicznie wykorzystywały moją popularność, promując siebie moim wizerunkiem. Publikowano moje zdjęcie i moje nazwisko – ale już treść była dopisana, nie miała za wiele wspólnego z prawdą. To było totalne zaskoczenie. Więc można pisać rzeczy, które nie są prawdą? Na dodatek ta nieprawda dotyczyła mojego życia prywatnego. Myślałam: ktoś się opamięta i przestanie. Tu się myliłam – ani nikt się nie opamiętał, ani nie przestał. Postawienie mojej granicy było konieczne. Ja jestem dziennikarką.
Dużo czasu zajmuje Ci praca?
Bardzo różnie. Czasem pracuję od rana do nocy przez kilka dni, a czasem mam kilka dni wolnych. Ale też specyfika mojej pracy mi na to pozwala. „Dzień dobry TVN” prowadzę w co drugi weekend, a odcinki „W roli głównej” nagrywamy po kilka na zapas. Pracujemy w święta i wakacje. Robię też sporo rzeczy poza telewizją. Niemniej nie narzekam. Mam czas na życie.
Czyli znalazłabyś czas jeszcze na dwa programy? A jednak mam wrażenie, że dawkujesz siebie. Jak Ci się udaje oprzeć tej pokusie, żeby było Cię więcej i więcej na antenie?
Pytasz, czy umiem odmówić, kiedy dzwoni telefon z propozycją? Tak, umiem. Ale nie robię tego z lenistwa, czy dlatego, że mam fochy. Na spokojnie rozważamy z moim szefem Edwardem Miszczakiem, czy ta propozycja jest na pewno dla mnie, czy ja tu pasuję.
Ale nie kusi Cię? Mogłoby Cię być więcej, byłabyś popularniejsza, zarabiałabyś więcej pieniędzy, ludzie bardziej by Cię lubili, dyrektor też. Nie kusi Cię? Mało kto się temu oprze.
Jak już ustaliłyśmy, jestem asertywna (śmiech).
I nie boisz się odmawiać?
Ale czego mam się bać? Że już nie zadzwonią? Naprawdę wierzę w to, że każdy ma swoje miejsce. Potrafiłam też rezygnować z projektów, w których się dobrze nie czułam. Znowu to powiem: z uczciwości wobec siebie i wobec widza.
Czego się uczysz od swoich rozmówców?
Najbardziej tego, że wcale nie chodzi nam o osiągnięcia, sławę i zaszczyty. Koniec końców zostajemy sami i każdy potrzebuje być kochany i bezpieczny. Każdy człowiek przynosi jakąś historię. Nie tylko moi goście w programach, ja w ogóle lubię rozmawiać z ludźmi, z panem na stacji benzynowej, z kelnerem. Ostatnio to właśnie kelner przyniósł mi wspaniałą historię, która stała się początkiem nowej przygody zawodowej. Jakiś czas temu byłam w Beskidzie Sądeckim. Zupełnie przypadkiem, schodząc z gór, znaleźliśmy piękny hotel, w którym zjedliśmy pyszną kolację. Okazało się, że jesteśmy w wyjątkowym miejscu: stworzyli je dawni właściciele tych posiadłości, wywodzący się ze szlachty. Zaczęłam drążyć temat polskich rodów ziemiańskich i szlacheckich, gdzie teraz są, co robią. I właśnie pracuję nad cyklem takich historii.
Magda Mołek: Czy ja tu pasuję? - Czytaj dalej >>

Byłaś pierwszą prowadzącą „Taniec z gwiazdami”. I jedną z pierwszych prowadzących „Dzień dobry TVN”. To dwa z najważniejszych projektów Twojej stacji.
Ależ ja się ucieszyłam, że będziemy realizować „Taniec...”! Jako dziecko, w siermiężnych latach 80., uwielbiałam oglądać w telewizji turnieje tańca towarzyskiego. To było coś, co rozświetlało szarą polską rzeczywistość i szarą polską telewizję. Świat kolorów, tańca, radości był namiastką czegoś zupełnie nieosiągalnego dla dziesięcioletniej dziewczynki. Moja historia zatoczyła koło i teraz ja miałam poprowadzić taki program! Chwilę później powstawał „Dzień dobry TVN”. Chciałam go współtworzyć, więc wybrałam ten program.
Wyobraź sobie szkatułkę, w której masz skarby wyniesione z domu. Co w niej jest?
Ona jest duża i nadal jeżdżę do Legnicy ją uzupełniać. Chyba najważniejsze, co wyniosłam z domu i co mi się przydaje teraz, to świadomość i wychowanie w szacunku do innych ludzi. Zauważyłaś, że ciągle powracają w naszej rozmowie słowa „szacunek” i „uczciwość”? Jest takie chińskie przysłowie, że jak idziesz na szczyt, to kłaniaj się wszystkim, których mijasz, bo będziesz wracać tą samą drogą. Jeśli nie okażesz napotkanym ludziom szacunku, nie licz na to, że podadzą ci dłoń, kiedy będziesz tego potrzebować. Wyniosłam z domu też wiarę w to, że ludzie są mądrzy, wrażliwi i piękni. Życie trochę weryfikowało te przeświadczenia, ale i tak uważam, że jestem szczęściarą, bo mam wokół siebie przychylnych mi ludzi.
A jeśli pojawi się ktoś mniej przychylny?
To albo szybko się neutralizuje, albo od razu przechodzi na moją stronę (śmiech).
A poczucie własnej wartości wyniosłaś z domu czy musiałaś je budować?
Budowałam je, ale w domu dostałam bazę. Nie zapomnę słów mamy, kiedy mając 19 lat, musiałam podjąć pierwszą dorosłą decyzję, czy wyprowadzić się z domu. Powiedziała: „Zrób, jak uważasz”. To była najmądrzejsza rzecz, jaką mogłam usłyszeć.
I jaką podjęłaś decyzję?
Że wyjeżdżam. Przeprowadziłam się do Wrocławia i świat zaczął się kręcić. Myślę, że jeśli nie zacznie się życia na własny rachunek, to nic się nie może wydarzyć. Umiałam się odłączyć i stać się niezależna.
Kiedy umawiałyśmy się na tę rozmowę, zaznaczyłaś, że nie powiesz słowa o rodzinie. Dlaczego tak obsesyjnie strzeżesz swojej prywatności?
Bo dla mnie najważniejsze jest poczucie bezpieczeństwa. Tracę je, kiedy tabloidy wkraczają w moje życie. Do dziś robi mi się słabo na wspomnienie niedalekiej przeszłości. Kiedy byłam w ciąży i jeździłam do pracy, ciągle ktoś mi towarzyszył wbrew mojej woli. Żyłam w nieustannym napięciu. Smutni panowie w kapturach, uzbrojeni w aparaty fotograficzne, wystawali pod moim domem, pod pracą, śledzili po ulicach. Zdarzyło się, że jechałam taksówką, a za mną horda pięciu samochodów pełnych łowców nie wiadomo czego. Zajeżdżali nam drogę, byłam przerażona i nic nie mogłam zrobić... Nie chcę nigdy więcej tego poczucia zagrożenia i bezradności. Trzeba mieć ciekawą konstrukcję psychiczną, żeby się cieszyć z tego, że ktoś cię ciągle podgląda. Ja takiej nie mam. Kiedy wychodzę z pracy, jestem zwyczajną kobietą, która chce iść na zakupy albo na spacer z dzieckiem. Bez zbędnego towarzystwa.
A to nie jest cena za popularność?
Jaka cena, do diabła! To jedynie puste hasło, które ma usprawiedliwiać bezprawne wchodzenie z butami w prywatne życie. Nie zgadzam się na taką cenę ani nie mam zamiaru jej płacić. Jestem z innej bajki, nie odnajduję się w tabloidowej rzeczywistości pełnej powierzchownych ocen, cynicznego wykorzystywania ludzkich słabości i często pogardy dla drugiego człowieka.
Uważasz, że jesteś tak dobra jak Twój ostatni program czy jak 20 lat Twojej pracy?
Jestem tak dobra, jak sama o sobie myślę i jak widzą mnie ci, którzy mnie kochają, czyli najbliżsi. Praca, program, telewizja są na chwilę, nawet jeśli ta chwila trwa już 20 lat. Moje życie jest zapisane w zmarszczkach na mojej twarzy, we wspomnieniach najważniejszych momentów i w oczach ludzi, których spotykam na swojej drodze.
Gdybyś to Ty była gościem swojego programu, to jakie zadałabyś sobie pytanie?
„Pani Magdo, czy częściej pani płacze, czy się uśmiecha?”.
Częściej Pani płacze czy się uśmiecha?
Zdecydowanie częściej się uśmiecham.

Magda Mołek prowadzi program „Dzień dobry TVN” w co drugi weekend od 8.30 i program „W roli głównej” w TVN Style.
tekst Anna Luboń