Ten szpiegowski dreszczowiec z Dorocińskim trzyma w napięciu od pierwszych minut

Spis treści:

1. 1. Kukliński – bohater o dwóch twarzac
   2. Szpiegowski dreszczowiec zamiast biografii?
   3. Aktorzy i postacie – mężczyźni na pierwszym planie
   4. Styl i inspiracje – kino gatunkowe na polskim gruncie

   Kukliński – bohater o dwóch twarzach

   Pułkownik Ryszard Kukliński był jednym z najbardziej zaufanych żołnierzy Wojska Polskiego. W 1972 roku cieszył się uznaniem zarówno generała Jaruzelskiego, jak i radzieckich przełożonych. Zaledwie dziewięć lat później uznano go za wroga numer jeden. Przekazując CIA dokumenty dotyczące planowanej wojny atomowej, Kukliński złamał lojalność wobec komunistycznego reżimu.

   W filmie Władysława Pasikowskiego ta historia nabiera tempa szpiegowskiego thrillera. Kukliński staje się bohaterem nawrócenia, który ryzykuje wszystko, by ratować ojczyznę – nawet jeśli musi poświęcić życie rodzinne i własną tożsamość.

   Szpiegowski dreszczowiec zamiast biografii

   „Jack Strong” nie aspiruje do bycia klasyczną biografią ani lekcją historii. Zamiast tego Władysław Pasikowski stawia na napięcie, dynamikę i akcję. To świadomy wybór – film jest skonstruowany jak thriller, w którym liczy się rytm i nieustające poczucie zagrożenia.

   Reżyser umiejętnie prowadzi narrację, rezygnując z patosu na rzecz emocjonalnego napięcia. Kukliński w jego wersji nie jest pomnikiem – to człowiek rozdarty, zmuszony do podwójnego życia, pełen wątpliwości, ale konsekwentny.

   Aktorzy i postacie – mężczyźni na pierwszym planie

   Marcin Dorociński w roli tytułowej wypada przekonująco – twardy, skupiony, autentyczny. Wśród postaci męskich wyróżnia się także Ireneusz Czop jako Rakowiecki – dawny druh Kuklińskiego, który zatraca się w alkoholu po udziale w pacyfikacji strajków. Patrick Wilson wciela się w amerykańskiego agenta, a Zbigniew Zamachowski i Krzysztof Baka odgrywają role służalczych funkcjonariuszy systemu.

   Na tym tle kobiece postacie wypadają blado. Maja Ostaszewska, jako żona głównego bohatera, została sprowadzona do marginalnej roli ozdobnika, pojawiającego się głównie w scenach domowych i emocjonalnych wybuchów. Uniwersum Pasikowskiego to świat mężczyzn – zdecydowanych, działających, rozdartych.

   Styl i inspiracje – kino gatunkowe na polskim gruncie

   Zdjęcia Magdaleny Górki wnoszą do filmu klimat klasycznego kina szpiegowskiego. Wnętrza partyjnych gabinetów przypominają kadry z „Szpiega” Tomasa Alfredsona, a niektóre sceny operują surową, ziarnistą estetyką lat 70.

   Pasikowski stawia jednak na akcję bardziej niż na budowanie niepokoju. W przeciwieństwie do filmów, które z subtelnością operują ciszą i napięciem, „Jack Strong” posługuje się wyraźnymi akcentami – narady wojskowe, dramatyczne decyzje, szybkie sekwencje.