Ten film z Tildą Swinton na Apple TV jest mocniejszy od "Dorastania". Włos jeży się na głowie

Spis treści:

1. 1. O czym opowiada Musimy porozmawiać o Kevinie?
   2. Tilda Swinton i Ezra Miller – mistrzowskie aktorstwo w dusznej opowieści
   3. Trauma, wina i matczyna miłość – tematy, które drążą emocje
   4. Wizualny horror i symbolika koloru czerwonego
   5. Film, który z Cannes ruszył w świat – sukces Lynne Ramsay

O czym opowiada Musimy porozmawiać o Kevinie?

Ewa (Tilda Swinton), uznana autorka książek podróżniczych, wiedzie beztroskie życie, które porzuca, by wyjść za statecznego Franklina (John C. Reilly). Kobieta zachodzi w ciążę, której nie potrafi w pełni zaakceptować, a po narodzinach syna doświadcza głębokiej depresji poporodowej. Jej relacja z dzieckiem od początku jest napięta – Kevin zdaje się celowo uprzykrzać matce życie, jednocześnie zachowując się wzorowo w obecności ojca.

Dziecko, które od małego przejawia destrukcyjne i manipulacyjne cechy, jako nastolatek (Ezra Miller) dopuszcza się aktu przemocy – dokonuje masakry w szkole. To dramatyczne wydarzenie staje się punktem zwrotnym nie tylko w jego życiu, ale przede wszystkim w życiu jego matki, która musi zmierzyć się z traumą, winą i odrzuceniem społecznym.

Reżyserka Lynne Ramsay przedstawia tę opowieść w formie nielinearnej narracji – retrospekcje układają się niczym puzzle, odsłaniając stopniowo prawdę o relacji Evy i Kevina oraz koszmarze, który rozgrywa się nie tylko w wydarzeniach, ale i w psychice bohaterki.

Tilda Swinton i Ezra Miller – mistrzowskie aktorstwo w dusznej opowieści

Tilda Swinton za rolę Evy otrzymała nominację do Złotego Globu i zebrała entuzjastyczne recenzje. Jej bohaterka jest niejednoznaczna – rozdarta między miłością a niechęcią, między winą a próbą zrozumienia. Swinton gra z niesamowitą intensywnością, nie potrzebując słów, by przekazać emocje – jej twarz, gesty, sposób poruszania się opowiadają o strachu, wyobcowaniu i desperacji.

Ezra Miller, wcielający się w starszą wersję Kevina, dał w tym filmie występ przełomowy. Jego chłód, dystans, a jednocześnie prowokacyjna pewność siebie budzą niepokój. Kevin jest postacią, która przeraża i fascynuje zarazem – Miller buduje tę rolę z precyzją, dzięki której trudno odwrócić wzrok od ekranu.

Trauma, wina i matczyna miłość – tematy, które drążą emocje

Film Ramsay opowiada nie tylko o tragedii, ale również o społecznym tabu – kobiecej ambiwalencji wobec macierzyństwa. Eva nie wpisuje się w stereotyp matki – czuje się obca w relacji z własnym dzieckiem, a jej starania są nieustannie sabotowane. Społeczeństwo nie daje jej prawa do odczuć – widzi w niej matkę potwora, nie człowieka.

Przez cały film przewijają się motywy winy, odrzucenia i potrzeby zrozumienia. Eva zostaje sama ze swoim bólem, wykluczona i napiętnowana. Film stawia pytania, na które nie ma jednoznacznych odpowiedzi: czy można kochać dziecko, które nienawidzi? Czy matka może być odpowiedzialna za zło, którego nie popełniła?

Wizualny horror i symbolika koloru czerwonego

Lynne Ramsay wykorzystuje w filmie mocną, sugestywną symbolikę wizualną. Kolor czerwony – od krwistych pomidorów rozbijanych podczas hiszpańskiej fiesty La Tomatina, przez światła radiowozów, farby, wino, aż po krew – przewija się przez całą opowieść jako metafora przemocy, gniewu i traumy.

Kontrast dla tych intensywnych obrazów stanowi ścieżka dźwiękowa – folkowe i rockandrollowe przeboje w tle codziennych scen potęgują poczucie dysonansu, tworząc niemal groteskowy efekt. Codzienność Evy staje się nieustającym koszmarem – bez końca, bez katharsis.

Film, który z Cannes ruszył w świat – sukces Lynne Ramsay

Musimy porozmawiać o Kevinie miał swoją premierę w konkursie głównym Festiwalu Filmowego w Cannes i od razu wzbudził ogromne zainteresowanie. Film szybko stał się jednym z najgłośniejszych tytułów sezonu, zdobywając uznanie krytyków i publiczności na całym świecie. Produkcję można obejrzeć w serwisie streamingowym Apple TV.