10 filmów o depresji, które otwierają oczy

Film Toma Forda to subtelna opowieść o izolacji, samotności i pustce. Główny bohater, 52-letni profesor literatury (w tej roli fenomenalny Colin Firth), traci miłość swojego życia. W tych trudnych chwilach towarzystwa dotrzymuje mu przyjaciółka z dawnych lat. Debiut słynnego projektanta porównywano (a to wielki komplement) do poetyckiego kina Wong-Kar-Waia. Reżyserowi udało się stworzyć uniwersalną opowieść o godzeniu się z samotnością, którą wszyscy odczuwamy. Co ciekawe, w filmie kładziono nacisk na kostiumy oraz architekturę okresu lat 60. XX wieku, scenografię wykonała ekipa współpracująca przy serialu Mad Men.

Lars von Trier przyznał się do tego, że cierpi na depresję po premierze filmu Melancholia na Festiwalu Filmowym w Cannes. Mam takie tygodnie, gdy rano nie mogę wyjść z sypialni i przestają na mnie działać nawet najsilniejsze leki - mówił na konferencji. Dzięki osobistym doświadczeniom duńskiemu reżyserowi udało się stworzyć przejmujący film o pustce i strachu przed śmiercią. Sumą wszystkich lęków jest planeta Melancholia, która zmierza w kierunku Ziemi i zwiastuje zagładę ludzkości.

To opowieść o trzech kobietach, z trzech różnych epok, które łączy jedna książka - Pani Dalloway. Wszystkie są nieszczęśliwe i ukrywają swoje problemy pod maską normalności. Film stał się głośny m.in. dzięki spektakularnej metamorfozie, której poddała się Nicole Kidman. Za rolę przytłoczonej myślami samobójczymi Virginii Woolf otrzymała Oscara.

Historia tej rodziny jest naprawdę pokręcona. Rodzeństwo Tenenbaum jest utalentowane i osiąga sukcesy w życiu zawodowym. Wybitne osiągnięcia nie idą jednak w parze ze szczęściem i spełnieniem. Wraz z postępującym czasem i wchodzeniem w dorosłość pojawia się coraz więcej porażek i niepowodzeń.

Film o depresji aktora, którego prześladuje rola superbohatera z przeszłości. Kiedy po latach upokorzeń w trzeciorzędnych produkcjach dostaje propozycję zagrania w ambitnej sztuce jest już wrakiem człowieka. Nęka go też tytułowe ptaszysko - Birdman. Film Alejandra Gonzáleza Iñárritu to w zasadzie historia z wątkami autobiograficznymi. Odtwórca głównej roli - Michael Keaton sam wcielił się przecież w rolę Batmana.

Jeden z najważniejszych filmów Sofii Coppoli będący ekranizacją głośnej powieści Jeffreya Eugenidesa. To opowieść o trudnym okresie dojrzewania pięciu sióstr, które zamieszkują typowe amerykańskie przedmieścia. Trzymane pod kloszem dziewczęta wzbudzają ogromne zainteresowanie chłopców z sąsiedztwa. Gdy najmłodsza z sióstr, trzynastoletnia Cecilia, popełnia samobójstwo, fascynacja chłopców pogłębia się... Coppola w mistrzowski sposób filmuje wnętrza sypialni nastolatek, dziewczęce bibeloty (flakony, pamiętniki, pluszowe misie) i wszechogarniającą pustkę. Całości dopełnia mroczna ścieżka dźwiękowa francuskiego duetu Air.

Trzy kolory: Niebieski jest pierwszą częścią słynnej trylogii Krzysztofa Kieślowskiego. Trzydziestotrzyletnia Julie (Binoche) traci w wypadku samochodowym córeczkę i męża, wybitnego kompozytora. Po nieudanej próbie samobójczej, zrywa więzy z otaczającymi ją dotychczas ludźmi, opuszcza piękny wiejski dom i postanawia żyć w zawieszeniu. Wszystko zmienia się, kiedy odkrywa, że jej mąż miał kochankę, która jest w ciąży. Film otrzymał w sumie siedem nagród, między innymi Złotego Lwa na festiwalu w Wenecji w 1993 roku i Cezara dla Juliette Binoche jako najlepszej aktorki w 1994 roku.

Powrót do Garden State to współczesna wersja kultowego Absolwenta z 1967 roku. z Historia rozpoczyna się kiedy Andrew wraca do rodzinnego miasta na pogrzeb swojej matki. Decyzja powrotu wiąże się również z odstawieniem antydepresyjnych leków, z którymi bohater nie rozstawał się od kilku lat oraz próbą odnalezienia samego siebie. Przypadkowo poznana Sam, też cierpiąca na rożne choroby, pomaga chłopakowi w rozpoczęciu nowego życia. Powrót do Garden State to historia o tym, że nie trzeba uciekać do wielkiego świata, żeby nauczyć się porozumiewać z ludźmi. Jednym ze źródeł sukcesu produkcji Zacha Braffa jest znakomita ścieżka dźwiękowa.

Każdy, kto doświadczył odrzucenia przez ukochaną osobę, wie z jakim bólem trzeba się zmierzyć. A gdyby tak można było się go pozbyć i przy okazji wymazać wszystkie wspomienia zwiazane z ex-partnerem? Bohater Zakochanego bez pamięci odkrywa, że jego była dziewczyna poddała się zabiegowi wymazania go z pamięci. On postanawia zrobić to samo, ale w trakcie operacji uświadamia sobie, że wciąż ją kocha. Oryginalny tytuł filmu, Eternal Sunshine Of The Spotless Mind, jest cytatem z poematu List Heloizy do Abelarda poety Alexandra Pope’a. W tym poemacie dla nieszczęśliwej Heloizy ukojeniem może być tylko zapomnienie.