Zamiast pokazu, wideo. Krótkie, mocne, nieco teatralne oraz kładące nacisk na to co inne i nieoczywiste. 2-minutowe nagranie ilustrujące najnowszą kolekcję Vivienne Westwood to manifest niezgody na brak różnorodności, niezależności i wolności - zarówno w przestrzeni publicznej, jak i tej naszej własnej, intymnej. Częściowo nakręcono je w studiu, częściowo na ulicy, przed budynkiem Sądu Najwyższego Wielkiej Brytanii podczas demonstracji wspierających  udaremnienie ekstradycji założyciela Wikileaks, Juliana Assange'a, do Stanów Zjednoczonych.

Główne role w show wyreżyserowanym przez brytyjską ikonę odgrywa unisex. Chociaż Westwood wyraźnie nawiązuje do tradycji angielskiego krawiectwa, robi to tylko po to, aby świadomie z nią zerwać. Damskie garnitury i krawaty zestawiono z wystylizowanymi w porozpinane koszule we wzory, cieniutkie, krótkie kardigany czy opięte, dżersejowe sukienki mężczyznami. Na pierwszym planie pojawią się też androgyniczni modele: obwieszeni perłami i ciężką wizualnie biżuterią oraz ubrani w charakterystyczną dla marki kratę. Westwood z wyczuwalną na pierwszy rzut oka lekkością bawi się rozmiarem wzorów i detali. Po swojemu interpretuje też klasyczny krój kołnierzyków, mankietów, kieszeni, guzików czy krawatów. 

„Ubieraj się odpowiednio do pory dnia lub zupełnie odwrotnie – w zależności od tego, na co akurat masz ochotę, po powrocie do pracy noś wieczorowe kreacje do biura, śmiało miksuj garderobę przypisaną do różnych sezonów.” - czytamy w informacji prasowej. Listę wolnościowych manifestów Westwood zamyka bardzo praktyczną deklaracją, zapowiadając dążenie do pokazywania tylko jednej kolekcji rocznie. 

Nowością w tym sezonie (choć może zamiast tego powinniśmy zacząć już używać sformułowania „roku”) były wyraziste, kipiące artyzmem grafiki wykonane na podstawie obrazów Chrissie Hynde, amerykańskiej piosenkarki i gitarzystki rockowej, liderki zespołu The Pretenders, a co więcej długoletniej przyjaciółki Vivienne Westwood. Swój wkład w powstanie kolekcji SS 21 miał również artysta  Anthony Newton, którego prace zostały zaadaptowana do stworzenia koronkowego trompe l’oeil, czyli efektu trójwymiarowej iluzji na materiale.